ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଉନ୍ମେଷର ଶହେବର୍ଷ

ଅବନୀ ଚନ୍ଦ୍ର ଦାସ, ଭୁବନେଶ୍ୱର, ୨୩ ନଭେମ୍ବର ୨୦୨୫

୧୯୨୬ ମସିହା ନଭେମ୍ବର ୨୩ ତାରିଖ । ଭାରତ ବର୍ଷରେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଉତ୍ତରଣ ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ଏକ ସ୍ମରଣୀୟ ଦିବସ । ଆନ୍ଧ୍ର ପ୍ରଦେଶର ଅନନ୍ତପୁର ଜିଲ୍ଲା ଅନ୍ତର୍ଗତ ପୁଟ୍ଟପର୍ତ୍ତି ଗ୍ରାମରେ ଭରଦ୍ୱାଜ ଋଷି ଗୋତ୍ରର ଏକ ତେଲୁଗୁ ପରିବାର ରେ ପିତା ୱାଙ୍କାପ୍ପା ରାଜୁ ଏବଂ ମାତା ଇଶ୍ୱରାମ୍ମାଙ୍କ କୋଳ ମଣ୍ଡନ କରି ଭୂମିଷ୍ଠ ହୋଇଥିଲେ ଏକ ଅବତାରୀ ଶିଶୁ । ସତ୍ୟନାରାୟଣ ପୂଜା କରି ପାଇଥିବାରୁ ସେଇ ଶିଶୁର ନାମ ରଖାଯାଇଥିଲା “ସତ୍ୟ” ।

ବଚନ, କର୍ମ ତଥା ଆଚରଣରେ ସତ୍ୟକୁ ଆଶ୍ରୟ କରି ଜୀବନକୁ ଉପଲବ୍ଧି କରିପାରିବାର କଳା ଜଣାଥିଲା ବାଳକ “ସତ୍ୟ” କୁ । ସତ୍ୟ ହିଁ ସକଳ ଜୀବନର ଆଧାର । ସତ୍ୟାଶ୍ରୟୀ ମଣିଷ ସଦା ଶାନ୍ତି ଅନୁଭବ କରେ । ଧର୍ମ ତଥା ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ମାର୍ଗରେ ପରିଚାଳିତ ହୁଏ । ପ୍ରକୃତିର ସକଳ ଜୀବ ସତ୍ତାକୁ ଭଲ ପାଏ ଏବଂ ଐଶ୍ୱରୀୟ ପ୍ରେମରେ ନିମଜ୍ଜିତ ରହେ । ଏଣୁ ସତ୍ୟ, ଶାନ୍ତି, ଧର୍ମ ଓ ପ୍ରେମର ଦିବ୍ୟ ସନ୍ଦେଶ ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକ ଦିବ୍ୟ ଅନୁଭବ ଦେବାକୁ ଧରା ପୃଷ୍ଠରେ ଅବତାର ଗ୍ରହଣ କରିଥିବା ବାଳକ ସତ୍ୟ ନିଜ କୈଶୋର ଅବସ୍ଥାରୁ ଉଦ୍ ଘୋଷଣା କଲେ । ପରିବାର, ଭାଇ ବନ୍ଧୁ, ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଛାଡି ସେ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବକୁ ଆପଣାର କରିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲେ ।

“ବସୁଧୈବ କୁଟୁମ୍ୱକମ୍” ନୀତିରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖିଥିବା “ସତ୍ୟ” ଯେତେବେଳେ କହିଲେ – “ମୁଁ ଆଉ ତୁମର ସତ୍ୟ ନୁହେଁ, ମୁଁ ସାଇ ବାବା” ; ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ଜନ ସମୁଦାୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଚକିତ ହୋଇ ଚାହିଁ ରହିଲେ । ପ୍ରମାଣ ସ୍ବରୂପ ସତ୍ୟ ନିଜ ହାତରେ ଧରିଥିବା ମଲ୍ଲିଫୁଲ ସଦୃଶ କିଛି ଧଳା ଫୁଲକୁ ଭୂମି ଉପରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେବାରୁ ତାହା ଏପରି ଭାବେ ସଜ୍ଜିତ ହୋଇ ବିଛାଡ଼ି ହୋଇ ପଡ଼ିଗଲା ଯେ, ଉପସ୍ଥିତ ଜନତା ଦେଖିଲେ, ସେଥିରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ତେଲୁଗୁ ଅକ୍ଷରରେ ଲେଖା ହୋଇଯାଇଛି “ସାଇବାବା” । ସେଇଦିନ ଠାରୁ ସେ ଗୃହ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ସାଧୁ ସନ୍ୟାସୀଙ୍କ ଭଳି ଜୀବନ ନିର୍ବାହ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ପୁଟ୍ଟପର୍ତ୍ତି ଗ୍ରାମର ଅନତି ଦୂରରେ କଳ କଳ ନାଦରେ ବହି ଯାଉଥିବା ଚିତ୍ରାବତୀ ନଦୀ ତୀରରେ ଏବଂ ଶ୍ରୀସତ୍ୟସାଇ ବାବା ନାମରେ ପରିଚିତ ହେଲେ । ନଦୀ ପାର୍ଶ୍ଵସ୍ଥ ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ପାହାଡ ଶୀର୍ଷରେ ଥିଲା ଏକ ତେନ୍ତୁଳି ବୃକ୍ଷ, ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵ ସବୁଜିମାମୟ ଲତା, ଗୁଳ୍ମ, ଫଳପୁଷ୍ପ ଭରା ବୃକ୍ଷରାଜିରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ମନୋରମ ପରିବେଶ । ବିଶ୍ଵ କଲ୍ୟାଣ ପାଇଁ ଅବତାର ଗ୍ରହଣ କରି ଆସିଥିବା ସାଇବାବା ସଂକଳ୍ପ କରି ସାଧନା ଆରମ୍ଭ କଲେ ସେହିଠାରୁ । କଇଁଆ ଗଛଟି ହେଲା ସାଇଙ୍କର କଳ୍ପବୃକ୍ଷ । ଯେ ଯାହା ମାଗୁଣି କରୁଥିଲା, ସେଇ କଳ୍ପବୃକ୍ଷରୁ ତାହା ତୋଳିଆଣି ଦେଉଥିଲେ ସତ୍ୟସାଇ । ଦୈବତ୍ଵ ପ୍ରକଟିତ ହେଲା ସାଇଙ୍କ ଠାରେ । ତାଙ୍କ ଅମୀୟ କଣ୍ଠରୁ ସ୍ଵତଃ ଝରି ଆସିଥିଲା ପ୍ରଥମ ଭଜନ –
“ମାନସ ଭଜରେ ଗୁରୁ ଚରଣମ୍,
ଦୁସ୍ତର ଭବ ସାଗର ତରଣମ ….”

ସାଥୀ, ସହଚର ଏବଂ ଅନୁଗାମୀ ମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଦୈବତ୍ଵର ପରାକାଷ୍ଠା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ଯାଇ ଅନେକ ଅଲୌକିକ ଘଟଣାର ଅବତାରଣା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ସେ । ଧ୍ୟାନ, ଜପ, ଭଜନ, କୀର୍ତ୍ତନ, ମନନ ମାଧ୍ୟମରେ ମଣିଷ ଜୀବନକୁ ବହୁ ଭାବରେ ସୁସଂଗଠିତ କରିବାରେ ସଫଳ ହେଲେ ସାଇ । କ୍ରମେ ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇଙ୍କ ଦିବ୍ୟତାର ଝଲକ କେବଳ ଭାରତ ଭୂମିରେ ନୁହେଁ, ବରଂ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବକୁ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଦେଶ ବିଦେଶରୁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଭକ୍ତଙ୍କ ସୁଅ ଛୁଟିଲା ପୁଟ୍ଟପର୍ତ୍ତି ସ୍ଥିତ ସାଇ ଆଶ୍ରମକୁ। ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁର୍ଲଭ ସାଇପ୍ରେମ ପାରାବାରରେ ଅବଗାହନ କରିବାକୁ ସତେ ଯେମିତି ବିଶ୍ଵବାସୀ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇଉଠିଲେ ।

ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇ “ମାନବ ସେବା ହିଁ ମାଧବ ସେବା” କୁ ମହାମନ୍ତ୍ର ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସେବାବ୍ରତୀ ହେବାକୁ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇ ଥିଲେ । ତାଙ୍କଦ୍ବାରା ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ “ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇ ସେବା ସଂଗଠନ” ବିଶ୍ବବ୍ୟାପୀ ଜନସେବାରେ ନିୟୋଜିତ ହୋଇଥିବା ଆଜି କାହାରିକୁ ଅବିଦିତ ନୁହେଁ । ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇଙ୍କ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ଥିଲା – “Love all & serve all.” ସେଥିପାଇଁ ଆନ୍ଧ୍ର ପ୍ରଦେଶର ସରକାରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରି ନଥିବା ଏକ ବୃହତ୍ ଜଳ ପ୍ରକଳ୍ପ କୁ ସାକାର କରିଥିଲେ ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇ । ବ୍ୟବହାର ଉପଯୋଗୀ ସ୍ୱଚ୍ଛ ପାନୀୟ ଜଳ ପାଇ ପାରୁନଥିବା ଲୋକେ ଉପକୃତ ହେଲେ ଅନାୟସରେ ସତ୍ୟସାଇ ସେବା ସଂଗଠନ ପାଇଁ । ପୁଟ୍ଟପର୍ତ୍ତି (ପ୍ରଶାନ୍ତି ନୀଳୟମ) ଏବଂ ବେଙ୍ଗାଲୁରୁ (ହ୍ୱାଇଟ ଫିଲ୍ଡ) ଠାରେ ବିଶ୍ଵ ସ୍ତରୀୟ ନିଃଶୁଳ୍କ ଚିକିତ୍ସା ସେବା ଦେବା ପାଇଁ ସାଇବାବାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇ ସୁପର ସ୍ପେଶିଆଲିଟି ହସ୍ପିଟାଲ୍ ମଧ୍ୟ ଜନସେବାର ଅନ୍ୟତମ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ନମୁନା ନିଶ୍ଚୟ । ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇଙ୍କ ଆଶ୍ରମ ରହିଛି ତାଙ୍କ ପୈତୃକ ଗ୍ରାମରେ ପୁଟ୍ଟପର୍ତ୍ତି ଠାରେ । ପ୍ରଶାନ୍ତି ନିଳୟମ ନାମରେ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱରେ ବିଦିତ ହୋଇଛି । ପୁଣି ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଛି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅବତାର ସାଇଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିବା ମାତା ଇଶ୍ୱରାମ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ ନାମିତ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ରହିଛି “ସତ୍ୟସାଇ ଲର୍ଣିଂ ଅଫ୍ ହାଇଅର୍ ଏଜୁକେଶନ” ଭଳି ବିଶ୍ଵବିଦ୍ୟାଳୟ , ଯେଉଁଠାରେ ଦେଶ ବିଦେଶରୁ ବହୁ ଯୁବା ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କୁ ଭୌତିକ, ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନ ସହିତ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ ଆହରଣର ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ସୁଯୋଗ ମିଳିଥାଏ । ଶୃଙ୍ଖଳିତ ଜୀବନ ଚର୍ଯ୍ୟାର ଅପୂର୍ବ ସାଧନା ପୀଠ ହେଉଛି ଏହି ସବୁ ସତ୍ୟସାଇଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଠାନ ସମୂହ ।

ବିଶ୍ଵ ଚରାଚର ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି । ସବୁଠି ଐଶ୍ୱରୀୟ ସତ୍ତାକୁ ଉପଲବ୍ଧି କରିବା, ବିଶ୍ଵ ପ୍ରେମରେ ଉଦବୁଦ୍ଧ ହେବା ଏବଂ ଅହିଂସା ଆଚରଣ କରିବା (କାହାରିକୁ କଷ୍ଟ ନଦେବା) ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷର ଧ୍ୟେୟ ହେବା ଉଚିତ୍ । ତେଣୁ, ବୋଧହୁଏ ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟସାଇଙ୍କ ମାର୍ଗଦର୍ଶିକା କହେ – “ସଭିଙ୍କୁ ପ୍ରେମ କର, ଆଦର କର, କିନ୍ତୁ ଅନିଷ୍ଟ ନକର କାହାର।” ଆଜି ପାର୍ଥିବ ଶରୀରରେ ଉପସ୍ଥିତ ନାହାନ୍ତି ଅବତାରି ଶ୍ରୀସତ୍ୟସାଇ, କିନ୍ତୁ ବିଗତ ୧୦୦ ବର୍ଷର ସ୍ମୃତିରେ ସେ ବିଦ୍ୟମାନ । ଭାରତୀୟ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଚେତନାର ଉନ୍ମେଷ ଘଟାଇ ଶ୍ରୀ ସତ୍ୟ ସାଇ ଯେଉଁ ଅମୃତମୟ ବାଣୀ ଛାଡ଼ି ଯାଇଛନ୍ତି, ତାହା ଯୁଗ ଯୁଗ ପାଇଁ ଆଲୋକର ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କରି ଚାଲିଥିବ, ଏଥିରେ ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ। ।