ଶୀତ, ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ

ତୁମରି ସହରେ କଡ଼ଲେଉଟାଏ
ଯେବେ ଚୁଲୁବୁଲି ଶୀତ ।
ମୋ ଗାଁ ସୂରୁଜ ସୋରିଷ ଫୁଲକୁ
ଛୁଇଁ ଗାଉଥାଏ ଗୀତ ।।

ବହଳ ନିଦରେ ପାହାନ୍ତି ପହରେ
ତୁମ ସହରି ଶୀତଟା ଶୁଏ ।
ପୂରୁବ ଆକାଶେ ମୋ ଗାଁର ଉଷା
ମଥାରେ ସିନ୍ଦୁର ନାଏ ।।

ତୁମ ସହରରେ କବିତା ଏମିତି
ଶୀତରେ ଲାଜେଇ ଯାଏ ।
ମୋ ଗାଁ ତଟିନୀ ତଟେ ସୀମନ୍ତିନୀ
ସଦ୍ୟସ୍ନାତା ସାଜିଥାଏ ।।

ତୁମରି ସହର ମୁହଁ ସଞ୍ଜ ବେଳେ
ଶୀତଟା ଚହଟି ଯାଏ ।
ମୋ ଗାଁ ରେ ଶୀତ ଗୋଧୂଳି ଉହାଡ଼େ
ଦୀପାଳୀ ସଜାଇଦିଏ ।।

ତୁମ ସହରରେ ଅମାନିଆ ଶୀତ
ଅନାବନା ଗପ କହେ ।
ମୋ ଗାଁ ଶୀତ ଅଭିମାନୀ ଟିଏ
ଭାରି ଚୁପଚାପ ରହେ ।।

ତୁମ ସହରରେ ରଙ୍ଗ ଆଲୋକରେ
ଶୀତ ସାଜେ ରଙ୍ଗବତୀ ।
ମୋ ଗାଁ ରେ ଶୀତ ସ୍ମୃତିଟିଏ ସାଜି
ପାହିଦିଏ ସାରାରାତି ।।

ତୁମ ସହରରେ ଚିକିମିକି ରଙ୍ଗେ
ଶୀତଟା ଝଲସୁ ଥାଏ ।
ମୋରି ଗାଁରେ ନିରିମାଖି ଶୀତ
ଉହ୍ମେଇରୁ ନିଆଁ ପୁଁଏ ।।

ତୁମ ସହରରେ ସଜବାଜ ହୋଇ
ଶୀତଟା ଦୋହଲୁଥାଏ ।
ମୋ ଗାଁରେ ଶୀତ ଅଳସ ଉହାଡେ
ସୁନା କ୍ଷେତ ଆଡ଼େ ଯାଏ ।।

ତୁମ ସହରରେ ଶୀତକୁ ଯେମିତି
ବୁଝିବା ସହଜ ନୁହେଁ ।
ମୋ ଗାଁ ର ଶୀତ ସେତିକି ସହଜେ
ଋତୁ ଓଢଣୀରେ ହାଏ ।।

ତୁମ ସହରରେ ଶୀତ ଲେଉଟିଛି
ତୂଳୀତଳ୍ପ କମ୍ବଳରେ ।
ମୋ ଗାଁ ରେ ଶୀତ ମଟାଳୁଛି ଦେହ
ବଉଳକଢିର ଧାରେ ।।