ତୁମେ

ପ୍ରଭୁକଲ୍ୟାଣ ମହାପାତ୍ର, ଭୁବନେଶ୍ୱର, ୨୮ ଜାନୁଆରୀ ୨୦୨୫

ତୁମେ ମୋ କବିତାର ପ୍ରଥମ ଧାଡ଼ି,
ମୋ ଫୁଲ ବଗିଚାର ପହିଲି କଢ଼ି ||୧||

ଶାନ୍ତ ସରୋବରେ ତୁମେ ନୀଳ କଇଁ,
ଜ୍ୟୋସ୍ନା ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ ରହିଥାଅ ଚାହିଁ ||୨||

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ତୁମେ ସାତୋଟି ରଂଗ,
ମୁଁ ଯେ ସାଥୀହରା ଏକାକୀ ବିହଂଗ ||୩||

ପ୍ରଥମ ଦେଖାର ସେ ପହିଲି ପ୍ରେମ,
ଦିନରେ ସୃଷ୍ଟି କଲା ରାତିର ଭ୍ରମ ||୪||

ଅଭୁଲା ପ୍ରୀତିର ସେ ଅଲିଭା ଦାଗ,
ହୃଦୟେ ଭରିଦେଲା ପ୍ରଣୟ ରାଗ ||୫||

ପତ୍ନୀ ସାଜିଲା ଯେବେ କାଲିର ପ୍ରିୟା,
ମୋ ଜୀବନେ ବହିଲା ଚଇତି ବାଆ ||୬||